เปิด มุม มอง: อยากให้คนรักเรา ต้องทำยังไง?

อย่างแรก เราต้องรักตัวเองก่อน ให้ได้ก่อน

ผมอยากจะฝากไว้ให้คิดสัก 5 ประโยค

ถ้าตัวเองยังไม่รัก แล้วจะไปรักใครได้

ถ้าสุขภาพตัวเองไม่รัก ร่างกายทรุดโทรม ใครละอยากจะมารักเรา

ถ้าอนาคตที่ดีเรายังไม่เอา แล้วใครละ อยากจะฝากอนาคตไว้กับเรา

ถ้าลูกจ้างทำงานไม่ดี เจ้านายที่ไหนอยากจะจ้าง

ถ้าเรายังไม่ดีพอ ใครกันที่อยากจะมาคบกับเรา อยากเป็นคู่ชีวิตเรา

….

เปรียบเทียบไว้ประมาณนี้ก็คงจะเข้าใจแล้วนะครับ

ขนาดตัวเราเองยังไม่รัก อย่าได้คิดเลยครับว่าจะให้มารักเรา ด้วยความจริงใจ...

อย่างที่สอง รัก...คนที่รักเราจริงๆ ให้ได้ก่อน

คนที่รักเราจริงๆ มีใครบ้างละ? สองคนแรกที่ต้องนึกถึงเลยก็คือ “พ่อแม่” หรือ “ผู้ที่เลี้ยงดูเราตั้งแต่เด็กจนโต” ตามด้วย ครูบาอาจารย์, เพื่อนที่ไว้ใจได้ ฯลฯ แต่ผมอยากจะพูดถึง พ่อกับแม่ เป็นหลักนะครับ

พ่อแม่...รักเราโดยไม่หวังผลตอบแทน ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนไม่ดี,ไม่เคยรักไม่เคยใส่ใจ, ไม่เคยคิดตอบแทนพระคุณ เขาก็ยังรักเรา เหมือน “ลูก” เสมอ

คิดดูนะครับว่า เวลาที่เรารักใครมากๆ ให้ความรัก ความใส่ใจ ให้ทุกอย่าง แต่เขาไม่สนใจใยดี เขาไม่เคยเห็นถึงความรักของเรา เราจะเสียใจขนาดไหน แต่พ่อแม่ของเรา ให้ข้าวให้น้ำ ให้เงิน ให้เราได้มีการศึกษา ให้ความเป็นอยู่ที่ดี รวมทั้งให้ชีวิตก็ยังได้ พ่อแม่ก็ไม่เคยเสียใจแม้แต่น้อยที่ลูกตัวเองจะไม่รักไม่ใส่ใจ, ลูกจะเป็นคนเกเรเหลวไหล ฯลฯ เพียงแค่พ่อแม่ได้เห็น “ลูก” มีความสุข พ่อแม่ก็มีความสุขแล้ว

เห็นไหมครับว่าพ่อแม่รักเราขนาดไหน

“พ่อแม่เราเอง รักเราขนาดนี้ อยู่กับเรามาไม่รู้กี่สิบปี กว่าเราจะโตเป็นผู้ใหญ่ เรายังไม่รักท่าน แล้วเราจะไปรักคนอื่นที่เพิ่งมารู้จักกับเราแค่ไม่กี่ปี ให้ดีได้ยังไง ”

ลองคิดดูนะครับว่าความรักของพ่อกับแม่ยิ่งใหญ่แค่ไหน และเราไม่เคยได้รับความรักที่จริงใจจากใครเลย จริงๆหรือเปล่า?

ตัวผมเองเคยรักเพื่อนมาก ช่วยเหลือ ช่วยทำงานให้เต็มที่ แต่เพื่อนกับเอาความรักเรามาใช้ประโยชน์ ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากๆ (อันนี้แค่ตอนผมเรียนม.ปลาย ยังรู้สึกมากขนาดนนี้ แต่ตอนทำงานยิ่งมีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้องอีก อาจจะทำให้เราต้องเสียใจมากกว่านี้อีก) ทำให้ผมคิดได้เลยครับว่าไม่มีใครจะรักและไว้ใจได้เท่าพ่อแม่ของผมอีกแล้ว ผมจีงอยากขอฝากประโยคนี้ให้กับคนที่เป็นเหมือนกับผมนะครับ